Το θράσος του περιττώματος

Δεν υπάρχει κάτι πιο θρασύ από το περίττωμα. Κείται κάπου, αηδιαστικό και βρωμερό και προκαλεί τον διαβάτη με την οσμή. Και αν κανείς δεν θέλει να το βλέπει, όλοι το μυρίζουν, θέλοντας και μή.

Το περίττωμα ποτέ δεν σου λέει από που ήρθε. Αφήνει υπονοούμενα για την κοιλιά που το παρήγε. Σάμπως έχει barcode, σειριακό αριθμό ή κάτι άλλο που να δείχνει προέλευση; Ότι θέλει μπορεί να δηλώσει με την μυρωδιά του.

Το περίττωμα είναι θρασύ γιατί ο σκοπός του είναι να ασχοληθείς μαζί του. Γιατί η αισχρότητα της οσμής του στοχεύει στο να προσπαθήσεις να απαλλαγείς από αυτό- μια προσπάθεια που θα σε λερώσει. Και ακριβώς αυτό θέλει: να σε λερώσει.

Υπάρχουν λογιών-λογιών περιττώματα. Άλλα μπορεί να είναι και χρήσιμα, σαν λίπασμα ή σαν πηγή βιοαερίου. Άλλα είναι εντελώς άχρηστα και βλαπτικά – και την πρωτιά ανάμεσά τους την έχουν τα ανθρωπόσχημα περιττώματα. Γιατί όχι μόνο βρωμίζουν τα πάντα, ακόμα και το χώμα που πατάνε, αλλά το από τη φύση θράσος τους παίρνει διαστάσεις σχεδόν μυθικές. Ας πάρουμε δυο-τρία παραδείγματα.

Έχεις ένα επάγγελμα. Μέτριος είσαι σε γενικές γραμμές. Ζεις όμως, κυρίως χάρη σε ένα “μεγάλο κεφάλι” του επαγγέλματός σου που σε βοηθάει είτε με εξυπηρετήσεις είτε με τον καλό του τον λόγο. Ξαφνικά, ετοιμάζεσαι πυρετωδώς για προεκλογικό αγώνα, με αρχηγό πάντα το “μεγάλο κεφάλι”. Αλλά, άτιμη ζωή, εγκαταλείπει τα εγκόσμια και αφήνει πίσω του ανοιχτή την καταπακτή ενός βόθρου τόσο βρώμικου και βαθύτατου που τους άφησε όλους άφωνους. Εσύ, μπορεί να μην τα ήξερες όλα αυτά ή μπορεί κάτι να ήξερες. Όμως, έλεγες κάπου ότι αν μπορέσεις και εκλεγείς μια φορά, επιτέλους θα βολευτείς, θα βγάλεις τα σπασμένα όλων αυτών των χρόνων και τα παρόμοια… δημοκρατικά. Αφού το σχέδιο απέτυχε, έβγαλες από πάνω σου τα φτιασίδια και άφησες την περιττωματική σου φύση να βγει. Και επειδή “η ισχύς εν τη ενώσει” (σ’ αρέσουν και τα αρχαία, κι ας μην τα πολυκαταλαβαίνεις) βρήκες κάποιον της ίδιας φύσης και συμμάχησες – εν όψει της μάχης του συμφέροντος. Και φυσικά όποιος στέκεται εμπόδιο στην διάχυση της οσμής σου γίνεται εχθρός – ένας εχθρός που τον αντιμετωπίζεις σαν περίττωμα: υπονοούμενα, πλάγια, βρωμερά. Με θράσος.

Ωραία πράγματα! Άλλο τώρα.

Δεν θέλουν να σε βλέπουν. Εκτός από λίγους που είτε έχουν ανοσμία είτε έχουν κάποια επιδίωξη να σε χρησιμοποιήσουν σαν λίπασμα. Όπου πατάς, βρωμίζεις – αλλά το κάνεις θεατρικά. Μεγάλη παράσταση, από Προμηθέας Δεσμώτης και πάνω – μερικές φορές όμως και Μπακαλόγατος. Δεν χρειάζεται να σε πείσουν για κάτι: αρκεί να τροφοδοτήσουν το είναι σου με κάτι που θέλεις. Άλλωστε αλλάζεις πολιτικούς χώρους όπως τα φίδια αλλάζουν δέρμα: με μεγάλη ευκολία, ανάλογα την… εποχή. Με θράσος κατηγορείς όλους (εκτός από τους… τροφοδότες) ότι βρωμάνε! Με υπονοούμενα φυσικά, με ειρωνείες, με χαζο-εξυπνακίστικα σχόλια και μαγκιά βαρέων βαρών. Αντρίκια…

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος…

Άλλο. Δεν σου αρέσει και τόσο η δουλειά. Δηλαδή όπου μπορείς να την πασάρεις σε άλλον, το κάνεις – και φυσικά ποτέ δεν γίνεται τόσο καλά όσο θα την έκανες εσύ . Όπου πάτησες, άφησες τις καλύτερες εντυπώσεις: μόλις κάποιος πει το όνομά σου αρχίζουν τα βρισίδια. Επειδή το ξέρεις, βέβαια, σκάβεις συνεχώς τον λάκκο των άλλων και, σαν σωστό περίττωμα, με μεγάλο θράσος και θεατράλ έκφραση εμφανίζεσαι και σαν θύμα. Αλλά επειδή έχεις βρωμίσει παντού, βλέπεις τώρα να σε αποφεύγουν όλοι και έχεις σκυλιάσει. Αυτό σε κάνει να βρωμίζεις ακόμα περισσότερο και να λες αυτούς που εσύ βρώμισες, βρωμιάρηδες!

Ε ρε δύστυχη Γη τί περπατάει πάνω σου…

Δεν έχουμε διάθεση να ασχοληθούμε περισσότερο με τα περιττώματα. Ήδη μας ενοχλεί η μύτη παρ’ όλο που τηρούμε τις αποστάσεις. Όμως, υπάρχει ένα ερώτημα: αυτός που χρησιμοποιεί τέτοια ανθρωπόσχημα περιττώματα για “να κάνει την δουλειά του” πόσο καθαρός μπορεί να είναι; και ποιά είναι αυτή “η δουλειά του”; Δεν ξέρω… μπορεί να έχει πολύ σοβαρή ανοσμία…

ΥΓ: Αν αναγνωρίζετε κάποιοι τον εαυτό σας στα παραπάνω, καλά κάνετε και φοβάστε το καζανάκι που σε λίγο καιρό κάποιος θα τραβήξει. Ξέρετε ότι θα το τραβήξει.

ΦΩΝΗ της ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ