ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πλήττουμε σε αυτήν την χώρα, όπου η καθημερινότητα και το καθιερωμένο, δεν αλλάζουν με κανένα τρόπο.

Από την πολιτική, μέχρι και την τελευταία κοινωνική έκφραση, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς ούτε καν μία παραλλαγή.

Για παράδειγμα, μιάς και είναι μόλις χθεσινό, η διαμαρτυρία των εκπροσώπων ενός ολόκληρου λαού σε όλη την Ελλάδα.

Μαζεύτηκαν σε πανελλαδική απεργία οι πάντες, μέχρι και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς έχοντα στην χώρα, για τα όσο συμβαίνουν και πλήττουν τους πολίτες καθ’ οιονδήποτε τρόπο, όπως το κάνουν πάντα.

Κάτι, δηλαδή, το εντελώς συνηθισμένο, -κάπως έτσι, δεν το βρίσκεται;-, και ιδίως όταν μία απεργία, ή μία διαδήλωση, δεν φέρνουν αποτελέσματα, γιατί πάντα γίνονται αυτά, -αντιγράφοντας τα επερχόμενα τα πριν-, πάντα ο λαός διαμαρτύρεται και πάντα έχει παράπονα, γιατί πάντα του απαντούν πως δεν έχει δίκαιο, και πάντα οι απεργίες κρίνονται ως καταχρηστικές.

Κι άντε και οι διαμαρτυρόμενοι επιμένουν και γεμίζουν πεζοδρόμια, δρόμους και πλατείες και ενίοτε σπάνε και βιτρίνες, καίνε σκουπιδοτενεκέδες και αυτοκίνητα, -πάντα κι εδώ το ίδιο μοτίβο.

Εκεί και οι κουκουλοφόροι, τους οποίους κάποιοι ονόμασαν «γνωστούς άγνωστους» και ουδείς τολμά, ή έστω αποφασίζει να τους τραβήξει την κουκούλα. Ίδιο μοτίβο και εδώ, χωρίς καμιά παραλλαγή.

Ώσπου, πότε αυτοί, πότε κανάς φοιτητάκος, εκτοξεύουν καμιά πετρούλα, και ακολουθούν οι πέτρες, οι κοτρώνες, καμιά βόμβα «μολότωφ», και τότε παίρνει αμπάριζα η Αστυνομία και εξαπολύει βολίδες κρότου-λάμψης, νερά από μάνικες, αναμεμιγμένα με χημικά, και να οι λιποθυμίες, και να οι πηχυαίοι τίτλοι στις -αυριανές- εφημερίδες, οι καταγγελίες και οι αέναες συζητήσεις στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, όπου άλλος λέει το μακρύ και άλλοι το κοντό τους, -και όλα αυτά πάντα τα ίδια, επίσης χωρίς περεταίρω παραλλαγές.

Αυτά, με αφορμή και την χθεσινή πανελλήνια απεργία, με όλα τα χαρακτηριστικά, κάθε ελληνικής απεργίας.