ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΙΜΟΥΜΕ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Για μία ακόμη φορά φάνηκα αδαής, εκτός χρόνου, τόπου, γεγονότων και εξελίξεων.

Πριν λίγες ημέρες, μου επασήμαναν κάποιοι φίλοι, πως όλη η Ανθρωπότητα τιμούσε την «Γλώσσα» και εγώ δεν ασχολήθηκα διόλου με το θέμα.

Πριν από όλα, δεν κατάλαβα για ποιά «γλώσσα» μού μιλούσαν, καθώς υπάρχουν μύριες όσες «γλώσσες» έρπουσες και υφέρπουσες γύρω μας. Όπως για παράδειγμα το ψάρι «γλώσσα», η γλώσσα του φιδιού, η λογία γλώσσα, η γλώσσα της κουτσομπόλας, η κακιά η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, η γλώσσα της επιστήμης, των μαθηματικών, της φιλοσοφίας, της ποίησης, των μειονοτήτων, των αυτοχθόνων, του δόμου ή του πεζοδρομίου, τόσες και τόσες και στο βάθος και η εθνική γλώσσα.

Εθνική γλώσσα, οφείλει να έχει, -και έχει-, ο κάθε λαός, ο οποίος σέβεται τον εαυτό του, την ύπαρξή του, την συνέχειά του και τιμά με αυτήν και δοξάζει τους προγόνους του και την φυλή του.

Γι’ αυτήν, λοιπόν, την γλώσσα, -μου διευκρίνΙσαν ότι-, μιλούσαν οι φίλοι μου. Γενικότερα σε γενικές γραμμές, και οπωσδήποτε ειδικότερα και σωβινιστικά για την ελληνική.

Έχω, ως τόσο, κατ’ επανάληψη γράψει τόσο για τις Τιμητικές Ημέρες, όσο και για τις γλώσσες και ιδιαίτερα την ελληνική.

Γι’  αυτήν λοιπόν την τελευταία, θα είναι άθλος να μπορέσει να γράψει επισταμένα και σωστά κάποιος, όσο και αν την έχει μελετήσει, όσο και αν την αγαπάει. Γιατί πέραν του κλέους, της δύναμης και της αυτοτέλειάς της, όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι την είχαν καταξιώσει, το μόνο που θα μπορούσε να αποτυπώσει κάποιος στον λόγο του, σήμερα, είναι μία απέραντη θλίψη.

Κατά πόσον, όμως, ακόμη υφίσταται η ελληνική γλώσσα, έστω και με την φυσική εξελικτική πορεία της; Αν οι άλλες γλώσσες του κόσμου, -οι αποκαλούμενες και «λατινογενείς»-, βασίζονται επάνω σε αυτήν, στην δικιά μας, καθώς και τα Μαθηματικά, και η Αστρονομία και η Μουσική, ακόμη και η σύγχρονη «ανακάλυψη» του «κομπιούτερ», η σήμερα ομιλουμένη ελληνική γΛώσσα, κάθε άλλο παρά έτσι φαντάζει.

Μετά την άλωσή της από τις τουρκικές και μάλιστα πλείστες λέξεις, τις γαλλικές των σαλονιών των περασμένων αιώνων, μετά τις προσπάθειες ανατροπής κάθε έννοιας της γλώσσας μας, ακόμη και με συλλαλητήρια και αιματοχυσίες, που μας οδήγησαν στην άτυπη «καθιέρωση» τριών (!) ελληνικών γλωσσών, ήτοι της «καθαρεύουσας, της «δημοτικής» και αυτήν «των εφημερίδων», σήμερα η τελειότερη – το πάλαι ποτέ- γλώσσα αυτού του πλανήτη, έχει μετατραπεί σε ένα συνοθύλευμα ακατανόητων αμερικανικών λέξεων, ιδιωματισμών και νοημάτων

Παράλληλα, η γλώσσα μας, από μία στιγμή και έπειτα επιβλήθηκε διά νόμου, σύμφωνα με τον οποίον καταργήθηκαν πολλά πλεονεκτήματά της και θλίβεσαι να την ακούς.

Γι΄ αυτήν την γλώσσα, -εννοούσαν οι φίλοι μου πως-, ήθελαν να μιλήσω; Μα, σε ποιά γλώσσα, αλήθεια; Αυτήν την γλώσσα, την οποίαν με νύχια και με δόντια προσπαθώ να συγκρατήσω, προσωπικά εγώ, έστω και παρεφθαρμένη, σεβόμενος τις νομικές αλλαγές, ποιός αλήθεια την καταλαβαίνει;