ΟΥΤΕ ΔΑΚΡΥ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Για μία ακόμη φορά, η Διεθνής Κοινότητα κλαίει και θρηνεί, αυτήν δε, για το μακελειό, το οποίο συνέβη προχθές λίγο έξω από την Μόσχα, και περί του οποίου πολλά σενάρια εξυφάνθησαν και είδαν το φως της δημοσιότητας.

Πάντα κλαίει και θρηνεί σε τέτοιες περιπτώσεις η Διεθνής Κοινότητα, στην οποία, δυστυχώς, μετέχουν και θύτες και θύματα. Και κλαίνε εκ περιτροπής, πότε για το ένα και πότε για το άλλο, καθώς τα επονείδιστα και τραγικά γεγονότα κατακλύζουν καθημερινώς τον πλανήτη μας.

Και αν ακόμη, -μη γένοιτο!-, λιώσουν μέχρι τελευταίας ρανίδος οι πάγοι των Πόλων, και πάλι δεν θα φτάνει ο ανταγωνισμός με τα μαύρα δάκρυά-μας για όλους τους λαούς που πλήττονται αδυσώπητα από τους πολέμους, για όλα αυτά τα θύματα, τα οποία εκούσια ή ακούσια υφίστανται τους τραγικούς θανάτους από τα πυρά απερίσκεπτων και αιμοβόρων συνανθρώπους τους.

Αενάως, στα όπλα στέκουν οι λαοί, καθώς είτε επιδιώκουν να κατακτήσουν, είτε φοβούμενοι μην κατακτηθούν, καθώς τα συμφέροντά τους θίγονται ή απαιτούν τον θάνατο των άλλων για να επιβιώσουν και να επεκταθούν, ή να μην θιγούν  τα δικά τους.

Το χειρότερο, δε από όλα, είναι πως κάποιοι, θρασύδειλοι και ασυνείδητοι,  επιτίθενται στους αμάχους και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, νέους, γέρους και παιδιά, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα δικά τους «θέλω», τις δικές τους επιδιώξεις, τα όσα γι’  αυτούς θεωρούνται «πολύτιμα» και τους ενοχλεί ακόμη και η ύπαρξη των άλλων, προκειμένου να τα αποκτήσουν. Εναντίον της Ανθρωπότητας, -ένα ειδεχθές έγκλημα, το οποίο διαιωνίζεται από καταβολής κόσμου-, πάντα συγκινεί την Διεθνή Κοινότητα, η οποία και πάντα γοερώς κλαίει όποτε αυτό συμβαίνει, -και συμβαίνει απείρως συχνά-, που στο τέλος θα στερέψουν τα δάκρυα, χωρίς η ίδια πέρα από το μοιρολόϊ, να έχει επιδιώξει να το αναχαιτίσει, παρά μόνο με λόγια και κροκοδείλια δάκρυα, τα οποία μοναδικό αποτέλεσμα φέρουν, το ξεσκέπασμα της απόλυτης υποκρισίας.  

Η Διεθνής Κοινότητα, ως «ορισμός» δεν δύναται να λυπάται. Οι Άνθρωποι, οι οποίοι την αποτελούν το μπορούν και για να το αποφύγουν, οφείλουν να συνετισθούν και να πάψουν τις επιβουλές, -όποιες και αν είναι αυτές, όποιοι και αν είναι αυτοί, οι οποίοι τις επιδιώκουν και τις προκαλούν-, ώστε να μην χρειαστεί πλέον να στερέψει το δάκρυ τους, το οποίο δεν είναι καν, ούτε δάκρυ μετανοίας.