ΑΣΧΗΜΕΣ ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ένας αλλοδαπός μαθητής, δεκατεσσάρων μόνον ετών, εχθές το πρωί, εισέβαλε ανενόχλητος σε σχολείο του κέντρου της Αθήνας, κραδαίνων  μαχαίρι και σφυρί, αναζητώντας περί περεταίρω «εξηγήσεων» τον αδελφό του, προκειμένου να συνεχίσουν έναν προηγηθέντα, μεταξύ τους, καυγά. Κοπάνησε με το σφυρί τον Διευθυντή του σχολείου και συνέχισε με το μαχαίρι να αναζητά τον αδελφό του.

Ελληνικό κράτος, έτος 2024, μία ιστορική χώρα, όπου σήμερα η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα των ανηλίκων ευδοκιμεί και μέλλει να παταχθεί με μία πλατφόρμα, η οποία θα ανοίξει και θα καταθέτουμε τα παράπονά μας, όπως κάποτε ρωτούσαμε την κυρία Μίρκα, του γνωστού περιοδικού «Ρομάντσο», να μας συμβουλεύει το πώς θα κλείσουμε τις ερωτικές πληγές μας.

Εχθές πάλι, με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κατετέθη «πρόταση μομφής» κατά της Κυβέρνησης, για την γνωστή υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών, υποστηριζόμενη και από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μικρότερα κόμματα, προκειμένου να ξεκαθαριστεί το ποιός ή όχι έφερε τις ευθύνες και αν υπήρχε κάποιο σκοτεινό σημείο.

Στην Ρωσία πάλι, μπήκαν και μακέλεψαν άμαχους πολίτες, στην Γάζα αποδεκατίζονται από βομβαρδισμούς, ο φόβος για πυροδότηση της Κίνας παραμονεύει, η διεθνής οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, η κλιματική αλλαγή θεωρείται βεβαία και καταλυτική για το μέλλον μας, οι πανδημίες ξύπνησαν μύριες –όσες επιδημίες, οι οποίες απειλούν πανδημικές προεκτάσεις, η φτωχοποίηση τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα, και τόσα άλλα που μας κάνουν να τρέμουμε τόσο για το σήμερα, όσο και περισσότερο για το αύριό μας.

Τα σενάρια, τα οποία κυκλοφορούν για το μέλλον του κόσμου μας, από αποτρόπαια έως ζοφερά, και πώς να αντέξουμε κάτω από τόσες απειλές;

Πιστεύει κάποιος, πως κάτω από τέτοιες συνθήκες και προοπτικές, μπορεί να υπάρχει έστω και ελάχιστη ελπίδα;