του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Εμείς, οι Έλληνες, είμαστε επίμονοι. Αν μας μπει κάτι στο μυαλό, δεν βγαίνει με τίποτε. Τα τελευταία χρόνια, δε, μας στοιχειώνει το σπορ της απεργίας, -γιατί περί σπορ, φαίνεται να πρόκειται.
Το σκέπτομαι αυτό, γιατί ξέρω πολύ καλά πως σε όλον τον κόσμο, οι απεργίες γίνονται για να κερδίσουν από την Πολιτεία, οι απεργούντες, κάτι. Ας πούμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, ή αύξηση σε μισθούς και συντάξεις, είτε καλύτερες συνθήκες ζωής, κοινωνικής περίθαλψης και κάποια άλλα, τα οποία έχει υποχρέωση να τα προσέχει μία Κυβέρνηση, αλλά και παράλληλα τα έχει υποσχεθεί.
Η μακροχρόνια, όμως, άρνηση σχεδόν κάθε αιτήματος, από τους ιθύνοντες, για εμέναν είναι γεγονός, και απορώ πώς δεν το συνειδητοποιούν και άλλοι.
Η χθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ, με συμμετοχή πολλών κλάδων αιτούντων λύση πολλών προβλημάτων που μαστίζουν την κοινωνία μας και τα αιτήματα ιδιαίτερα σοβαρά και μάλιστα εν όψει ευρωεκλογών.
Τα δε προβλήματα αυτά, δεν τα νιώθουμε στο πετσί μας μόνον εμείς, αλλά και οι ξένοι εταίροι μας τα διαπιστώνουν και διαρκώς τα καυτηριάζουν.
Πολλοί Έλληνες πάντως, διερωτώνται αν αυτή, η χθεσινή απεργία, οδηγήσει σε κάποιες λύσεις των προβλημάτων μας.
