ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΕΜΕΙΝΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΙΡΟΣΙΜΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Τότε, εκείνοι που είχαν ζήσει τον όλεθρο, -από κοντά ή από μακριά, με τα ίδια τους τα μάτια, ή μέσα από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων-, είχαν ορκιστεί πως δεν θα ξεχνούσαν ποτέ, πως θα πάλευαν πάντα για να μην επαναληφθούν τέτοιες επιχειρήσεις αφανισμού του ανθρωπίνου είδους.

Εβδομήντα εννέα χρόνια πέρασαν από τότε που «έπεσε» η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα, και έπαυσε να ανασαίνει η Γη, και καταντράπηκε ο Άνθρωπος και ομολόγησε πως «δεν θα το ξανακάνει», και όμως η Γη δεν κατόρθωσε να ξαναβρεί την πρότερη ανάσα της και ο Άνθρωπος, μετά τα πικρά δάκρυά του, -για λίγο όμως-, ξέχασε τον όρκο του και δεν έπαψε να αιματοβάφει τα χώματα του πλανήτη και μάλιστα ανταγωνιστικά, επιχειρώντας με νέα χειρότερα θανατηφόρα όπλα από εκείνα της Χιροσίμα, να αφαιρεί ζωές, να γκρεμίζει σπίτια και όνειρα, να μεταμορφώνεται σε τερατώδη δολοφόνο.

Ωστόσο, δεν έπαψε και να θεωρεί κατά την δική του αντίληψη, την 6^η Αυγούστου κάθε χρόνου, ημέρα «μνήμης» και «τιμής» του εγκλήματός του, να αφαιρέσει τόσες ζωές με μία μόνη έκρηξη, εν ονόματι ωστόσο, -έτσι είπαν τότε οι αυτουργοί-, της Ειρήνης, και να ομνύει υπέρ αυτής και κατά του Πολέμου.