του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
«Βρώμικες» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάποιες χρονολογίες της Ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, -και έτσι έχουν καταχωρηθεί στις Δέλτους της Ιστορίας-, κάποιες, -και μάλιστα ιδιαίτερα πολλές, όπως του Μεσαίωνος για παράδειγμα-, οι οποίες εμόλυναν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ή ακόμη και παρείχαν τα περιθώρια να αναπτυχθούν πρωτοφανείς και αξιοκατάκριτες ιστορίες ανθρώπινου παραλογισμού.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τους πολέμους, για την πείνα, για τις θρησκείες, για τις πατρίδες, για τους καπηλευτές, για τους δυνάστες, για τους βασανιστές, για τόσους και για τόσα.
«Ξεπεσμός» της κοινωνίας, ονομάζεται μία κατάσταση, όταν όλα ξεπέφτουν, όταν οι ηθικές αξίες αμβλύνονται, όταν κάθε νόμος καταπατάται, όταν το πνεύμα εξαλείφεται, όταν δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για το καλύτερο, αλλά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ρέπει προς το χειρότερο.
Σήμερα, αυτό, το οποίο σφίγγει σαν οδυνηρός κλοιός γύρω μας και απειλεί να μας πνίξει, είναι η κατάπτωση κάθε αξίας, σε κοινωνίες, οι οποίες ρέπουν προς ό,τι το μη πνευματικό και το μη ανθρώπινο μπορεί να υπάρξει.
Παντού πόλεμοι, φτώχεια, κακομοιριά, βία, ατιμωρησία, χαμηλού επιπέδου πνευματικές συμπεριφορές, οι οποίες όλο και περισσότερο επιτείνονται.
Καθένας για τον εαυτό του, για το συμφέρον του, απόλυτος ατομισμός, εγωκεντρισμός, -«ο θάνατός σου, η ζωή μου», όπως έλεγαν οι παλαιότεροι.
Τα πάντα «ξεθωριάζουν», το αύριο διαγράφεται αβέβαιο έως άκρως απειλητικό με τόση απανθρωπιά, τόση βία, τόση εγκληματικότητα, τόση αδιαφορία από τον Άνθρωπο προς τον συνάνθρωπό του.
