ΑΝΤΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ, ΣΤΑ ΑΚΡΑ …
Το σχόλιο της ημέρας 4 Δεκεμβρίου 2025 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Κάθε φορά, όπου, -μετά την μεταπολίτευση- κάποιοι δυσαρεστημένοι καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, διαμαρτύρονται και κατέρχονται σε εκδηλώσεις απεργιών και καταλήψεων, ζητώντας, ή και απαιτώντας ακόμη, από την Κυβέρνηση να σκύψει στα προβλήματά τους και να βρεθεί από κοινού μία λύση, οι Αστυνομικές δυνάμεις, φύλακες της έννομης τάξης, κατέρχονται και αυτές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τυχόν βίαια γεγονότα, -και καλά κάνουν.
Το κακό, ξεκινάει όταν οι απεργούντες διαμαρτυρόμενοι παραβιάζουν ορισμένα άβατα, όπως όταν αποκλείουν τους κεντρικούς κόμβους και τους δρόμους των εθνικών οδών, προκαλούντες έτσι, πολλά και ζωτικά προβλήματα σε όσους έχουν ανάγκη να πάνε στις δουλειές τους και δεν το κατορθώνουν ένεκα των αποκλεισμών, ακόμη και σε αυτούς τους ίδιους οι οποίοι απέχουν των εργασιών τους, επιφέροντες άλλα προβλήματα στους συνανθρώπους τους, την παραγωγή, την διατροφή των άλλων και την οικονομία.
Κατά τον νυν ξεσηκωμό των αγροτών, των κτηνοτρόφων και άλλων συναφών κατηγοριών, και με συμπαράσταση των εργαζομένων στις Λαϊκές αγορές,, -οι οποίοι εξ’ αντανακλάσεως πλήττονται, ένεκα έλλειψης εμπορευμάτων-, οι απεργοί παραβίασαν και πάλι τα εσκαμμένα, κλείνουν τους δρόμους, χύνουν γάλατα στους δρόμους, σκορπούν άχυρα και τους βάζουν φωτιές, και τα ΜΑΤ αντεπιτίθενται, προκειμένου να επαναφέρουν την τάξη, τηρούντες όμως το παλιό ρητό, κατά το οποίο, «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».
Αυτές τις ημέρες λοιπόν, παρατηρούμε τα ως άνω φαινόμενα, ακόμη και αποκλεισμούς συνοριακών εισόδων – εξόδων, με τους αστυνομικούς να προσπαθούν να αναχαιτίσουν το κακό, με χημικά και αέρια, -τα οποία σαφώς βλάπτουν στην υγεία-, και ρόπαλα, τα οποία συχνά, και σε κάποια πλάτη καταλήγουν.
Ορισμένοι από τους απεργούς, ακούστηκαν αυτήν την φορά να φωνάζουν στους αστυνομικούς και να τους υπενθυμίζουν πως και οι μεν και οι δε, είναι αδέλφια και δεν πρέπει να τους συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ωστόσο, ακόμη και μία αστυνομική κλούβα επέδραμε κατά των απεργών και αυτοί απάντησαν με ρόπαλα στα πλευρά της, και την έτρεψαν σε φυγή.
Στην Αθήνα πάλι, οι ταξιτζήδες που εχθές και σήμερα απεργούν και αυτοί, έφτασαν στο αρμόδιο Υπουργείο, όπου και εκεί ήρθαν στα χέρια με τα ΜΑΤ που τους περίμεναν, και αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα.
Μήπως αντί αυτών των θλιβερών γεγονότων και απαραδέκτων πράξεων, που συμβαίνουν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις εδώ και δεκαετίας, θα ήταν ποιο σωστότερο και δίκαιο, η Κυβέρνηση, -άλλωστε γι’ αυτό εκλέγεται από αυτούς που την εμπιστεύονται-, να ακούει με λίγο πιο πρόθυμο αυτί, τα παράπονα, τα ζητούμενα, τα προτεινόμενα και τον πόνο, όσων τα ζητούν και να συζητά μαζί τους, -χωρίς την απαραίτητη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων-, για το πώς μπορούν να λυθούν τα προβλήματα, τα οποία εκάστοτε αναφύονται;
Αυτό άλλωστε δεν αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο, -η συζήτηση και οι από κοινού αποφάσεις- ενός ευνομούμενου κράτους, καθώς μάλιστα και ο αρχαίος-μας δημοκράτης φιλόσοφος Αριστοτέλης, επίστευε ακραδάντως, ή αφελώς τιτίβιζε πως «Η Πόλις-κράτος, έγινε για την ευημερία των ανθρώπων της»;
