Προσδοκία

της Μαρίνας Γεωργίου Τσικριτέα

Κορίτσι με λιτά μαλλιά,
στη κούνια του χρόνου,
Κορίτσι που κυλιέται στην άμμο
και δρασκελιζει τα αστέρια,
η Προσδοκία.
Κορίτσι που κατοικεί στα όνειρα,
που κυριεύει του νου τα κρυφά μονοπάτια.
Ένα κορίτσι στου φεγγαριού την άκρη,
αφήνει ένα δάκρυ.
Προσδοκία….την είπαν
Προσδοκία….την φώναξαν
Προσδοκία…..και διαλύθηκε σαν το αλάτι στο νερό.
Τούτο το κορίτσι συναντά η Μοίρα και το χαστουκίζει ανελέητα.
Κι εκείνο γέρνει ταπεινωμένο
και ξερνάει χαμόγελα κι ελπίδες,
στις παρυφές του πεπρωμένου.
Κορίτσι που ρυτιδιάζει ο χρόνος,
αδυσώπητος και φευγαλέα ακρωτηριασμένος.
Κορίτσι μένει η Προσδοκία,
ανήλιαγο, στα κατακάθια της μνήμης.
Κορίτσι μένει, μονάχα η ψυχή της γερνάει
κι αργοπεθαίνει στους πόθους της ζήσης.
Κορίτσι που το είπαν Προσδοκία και μάλωσε με την αλήθεια.
Σκληρός ο κόσμος και κείνη σα ζυμαράκι απαίδευτο, μαλακή.
Χάνει τη σάρκα της, χάνει την υπόστασή της.
Χοϊκή και άνευρη ελεγεία καθώς παραπαίει στο καταπέτασμα του χρόνου.
Προσδοκία την είπαν….