Των φρονίμων τα παιδιά, πρίν πεινάσουν μαγειρεύουν

ΠΟΛΛΟΙ απόρησαν για την μεγάλη έξοδο των Αθηναίων προς την επαρχία, τις ημέρες που προηγήθηκαν του δεύτερου lockdown. Ακόμα περισσότερο, σε τοπικό επίπεδο, για την είσοδο πολλών από τους μη μόνιμους κατοίκους του νησιού, οι οποίοι αποφάσισαν να περάσουν τις ημέρες της καραντίνας στα εξοχικά τους. Είναι πλέον φανερό ότι οι αλλαγές που προκαλεί η πανδημία στον τρόπο ζωής μας ήρθαν για να μείνουνκαι ότι η κρίση του κορωνοϊού επανακαθορίζει για πάντα την έννοια του σπιτιού και δημιουργεί νέα δεδομένα στην αγορά του real estate.
ΜΕΧΡΙ τώρα οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων έβλεπαν τα σπίτια τους απλά σαν ένα μέρος για να κάνουν μπάνιο και να κοιμηθούν, πριν να επιστρέψουν ξανά σε μία καθημερινότητα που εκτυλισσόταν κυρίως εκτός της κατοικίας. Η εποχή όπου το σπίτι ήταν το κέντρο της καθημερινότητας και της οικογενειακής ζωής επιστρέφει και όσοι περνούν την περίοδο της καραντίνας σε μικροσκοπικά διαμερίσματα της πόλης, αρχίζουν ήδη να εκτιμούν τα πλεονεκτήματα της ζωής στα προάστια ή ακόμα και στην εξοχή. Ξαφνικά, η ζωή στις πολυκατοικίες μοιάζει λιγότερο ελκυστική από ποτέ. Τι νόημα έχει να πληρώνει κανείς ένα πανάκριβο ενοίκιο για ένα μικρο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, όταν δεν μπορεί πια να απολαύσει τα εστιατόρια, τα θέατρα και την καθημερινότητα της; Χρειάζεται πια να μένει κάποιος στην Αθήνα, το Πειραιά ή και αλλού όταν η δουλειά του γίνεται από το σπίτι και άρα ο παράγοντας της καθημερινής μετακίνησης βγαίνει από την εξίσωση; Οι προβλέψεις για το «θάνατο» της μεγάλης πόλης είναι μάλλον υπερβολικές, όμως πλέον υπάρχει υπαρκτή και μετρήσιμη στροφή προς τα προάστια. Τώρα που εκατομμύρια δουλεύουν από το σπίτι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν από το χάος της πόλης. Θέλουν ένα μεγαλύτερο σπίτι όπου να περνούν περισσότερες ώρες χωρίς να νιώθουν στριμωγμένοι ή εγκλωβισμένοι και κατά προτίμηση μία αυλή, για να βλέπουν τους φίλους τους και να παίζουν τα παιδιά τους.Το κόνσεπτ του open plan, όπου το χολ, το σαλόνι, η τραπεζαρία και η κουζίνα ενώνονταν σε έναν ενιαίο χώρο αρχίζει να φθίνει και να επιστρέφει η εποχή όπου τα δωμάτια χωρίζονται με τοίχους. Αναγκαίο επίσης στο κοντινό μέλλον θα είναι το γραφείο καθώς η τηλεργασία ήρθε για να μείνει. Τα νέα σπίτια θα έχουν τουλάχιστον ένα ξεχωριστό δωμάτιο, με μεγάλα παράθυρα, κατάλληλα έπιπλα, άριστη σύνδεση στο ίντερνετ και όλο τον τεχνολογικό εξοπλισμό, ακόμα και ηχομόνωση. Και βέβαια, σε μία εποχή όπου δισεκατομμύρια επαγγελματικές συναντήσεις πραγματοποιούνται μέσω τηλεδιάσκεψης, οι βιβλιοθήκες που φαίνονται στο φόντο τείνουν να γίνουν το νέο σύμβολο του στάτους. Όσο για την διακόσμηση οι διακοσμητές προβλέπουν ότι όταν η πανδημία επιτέλους τελειώσει, τα σπίτια μας θα έχουν υιοθετήσει κάτι από την αισθητική των νοσοκομείων.Κατάλευκες κουζίνες προτιμώνται τώρα που οι ιδιοκτήτες σπιτιών θέλουν χώρους που να είναι και να φαίνονται πραγματικά καθαροί. Οι σχεδιαστές βλέπουν προτίμηση για τα υλικά που καθαρίζονται εύκολα και έχουν αντιβακτηριδιακές ιδιότητες, με επιστροφή στους λευκούς τοίχους, τις πορσελάνινες επιφάνειες και τις χάλκινες βρύσες.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στα του νησιού μας,με βάση τα παραπάνω και λαμβάνοντας υπόψη την ζεύξη που έρχεται, είναι σχεδόν σίγουρη η πληθυσμιακή έκρηξη του νησιού. Αν δεν προβλέψουμε και δεν αντιμετωπίσουμε από τώρα τα προβλήματα που θα μας φέρει μαζί της, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα συνεχίσουν να γεμίζουν με παράπονα οι διάφορες σελίδες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Το μέλλον του τόπου απαιτεί να κινηθούμε γρήγορα προς νέες κατευθύνσεις με όραμα και δημιουργικότητα κυρίως στον τομέα των υποδομών και βάση ένα ολοκληρωμένο τοπικό σχέδιο αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες μη σημαντικές αντιπαλότητες.
Ας βάλουμε λοιπόν σαν «μότο» μας την λαϊκή παροιμία «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» και ας πορευτούμε ανάλογα.

Νικόλας ο ψαράς
και για την αντιγραφή
Νίκος Γιαννόπουλος