ΔΥΣΟΙΩΝΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Είναι πλέον γεγονός πως όπως βαδίζουν τα πράγματα, ακόμη χειρότερες ημέρες για την Ανθρωπότητα ανατέλλουν στον ορίζοντα της κακομοιριάς μας. Τουλάχιστον, αυτό προσπαθούν να μας επιβάλλουν, τόσο η πραγματικότητα, όσο και οι «προβλέψεις», τις οποίος ο κάθε εις μπορεί να κατασκευάσει και να δώσει στην δημοσιότητα, είτε διασκεδάζων εαυτόν εις βάρος του φόβου των άλλων, είτε αναφερόμενος με τεκμήρια, τα οποία θα είναι ικανά να επιφέρουν την καταστροφή, οπότε και τότε, -και μάλιστα εντονότερα και καταλυτικά-, μετατρεπόμαστε σε έρμαια του φόβου και της δυστυχίας.

Από πού μπορεί κάποιος να ξεκινήσει; Από τους πολέμους, οι οποίοι πλην αυτόν της Ουκρανίας δεν πολυαναφέρονται, όμως κυριαρχούν στον πλανήτη και αποδεκατίζουν πληθυσμούς και επιφέρουν δυστυχία και πείνα, ή από την πείνα την ίδια, η οποία ανέκαθεν μάστιζε αυτήν την Γη, την τόσο πλούσια ωστόσο σε παραγωγικά αγαθά; Παρά το γεγονός δε ότι η Γη θα μπορούσε να θρέψει ικανοποιητικά τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της, αυτοί όχι μόνο ανέκαθεν φυτοζωούσαν στο μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά και θεωρούνται συχνά υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή, με τον όρο «υπερπληθυσμός».

Δίπλα σε αυτά είναι και οι επιδημίες και πανδημίες, οι οποίες από αρχαιοτάτων χρόνων καταδυναστεύουν τους ανθρώπους της Γης και ούτε ο Ιπποκράτης, ούτε και οι σύγχρονοι επιστήμονες με τις τόσες ανακαλύψεις και εφευρέσεις κατόρθωσαν να τις εξαλείψουν, ή τουλάχιστον να τις ελέγξουν κατασταλτικά.

Μπορεί να περιοδεύουμε το Διάστημα, μπορεί να εξοντώνουμε τους συνανθρώπους μας με την πυρηνική ενέργεια, μπορεί να είμαστε σχεδόν έτοιμοι να αναπαράγουμε ακόμη και έναν άνθρωπο, ως άλλοι Θεοί, όμως δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε την δυνατότητα να σκοτώσουμε έναν ιό. Αυτά τα τρία στοιχεία, από την άλλη πλευρά, μας λένε πως, είναι υπεύθυνα για την κακομοιριά μας, την οποία χαρακτηρίζουν ως «παγκόσμια οικονομία», η οποία χωλαίνει όλο και πιο πολύ, από την αβλεψία ως αναισθησία μας να αποκτούμε πολλούς απογόνους, να θέλουμε από μόνοι μας να εκμεταλλευτούμε την παραγωγικότητα της Γης, και με το να μην κατανοούμε την ανάγκη των ισχυρών χωρών να τους παραχωρούμε τα προς οικονομική εκμετάλλευση εδάφη μας, κάτι τόσο παλιό, όσο και ο κόσμος μας.

Οπότε, σαν απόλυτα υπεύθυνοι, εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την δυστυχία μας, και επανερχόμενος στο σημείο από όπου ξεκίνησα, οι προβλέποντες το μακράν ζοφερό μέλλον μας, προφητεύουν πως όσο πάμε, ένεκα πολέμων, επιδημιών και έλλειψης τροφίμων, θα έχουμε οσονούπω και νέες υπέρογκες αυξήσεις και στην ενέργεια και στα είδη διατροφής και ο φόβος μας ενδυναμώνεται απέναντι σε ένα τόσο σκληρό μέλλον.