Ήταν το 2018, όταν μια αποκρουστική είδηση κυριάρχησε (για τρεις μέρες, όσο κρατούν τα θαύματα) στην ελληνική ειδησεογραφία. Ήταν ο βιασμός δύο μικρών παιδιών 11 και 8 ετών από τρία διεστραμμένα καθάρματα στο Μακροχώρι Ημαθίας. Το ένα διεστραμμένο κάθαρμα ήταν ένας Αλβανός μετανάστης που ήταν «σύντροφος» της… «μητέρας» τους. Το άλλο, ένας ομοεθνής φίλος του. Και το τρίτο κάθαρμα ήταν ένας υπερήλικας, 78 χρόνων, και αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας, το οποίο ικανοποίησε τις διαστροφές του επί πληρωμή!
Έτσι είναι. Τα πιο διεστραμμένα καθάρματα είναι αξιοσέβαστα. Μεγάλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Σημαίνοντα κρατικά στελέχη. Εξουσία και διαστροφή – ίσως τελικά αυτά τα δύο να πηγαίνουν σε κάποιο βαθμό μαζί. Το ανατριχιαστικό όμως δεν είναι η θέση τους στον «κοινωνικό διαφορισμό» που θα έλεγε ο Λεμπέσης αλλά το πόσο πρόθυμοι είναι οι άνθρωποι να ξεχάσουν, Ο Λιγνάδης, ο Φιλιππίδης, ο Γεωργιάδης και τόσοι άλλοι παραμένουν ακόμα «κάποιοι». Και αυτοί που αγαπούν, φροντίζουν, βοηθούν, αγκαλιάζουν χωρίς διεστραμμένη υστεροβουλία παραμένουν «τίποτα».
Αλλά ας συνεχίσουμε.
Τα μικρά, αθώα θύματα του βιασμού, μετά την αποκάλυψη παρέμειναν θύματα. Και μάλιστα έγιναν ακόμα περισσότερο θύματα καθώς στην γενετήσια διαστροφή των τριών «ανδρών» προστέθηκε και η κοινωνική διαστροφή: η κοροϊδία, η παρενόχληση– με αλλά λόγια το νεολογικό bullying. Το θύμα γίνεται στόχος θυτών και πάλι. Τί να κάνουν λοιπόν τα παιδιά, έφυγαν- αφήνοντας πίσω τους τα «αγνά ήθη της ελληνικής επαρχίας».
Ήρθαν στην Αθήνα. Μια νέα αρχή για την τραυματισμένη ζωή τους, κοντά στον πατέρα τους. Υπήρχε όμως ένα μικρό θέμα: το μεγαλύτερο παιδί, που ήταν κορίτσι, μπήκε στην εφηβεία με αυτό το τραύμα. Μεγάλωσε λοιπόν, με τα όποια προβλήματα έχει ούτως ή άλλως η μετακόμιση ενός παιδιού της επαρχίας στη μεγάλη πόλη και ένοιωσε στην καρδούλα του τα βάσανα των ερωτικών σκιρτημάτων. Σαν να μην του έφταναν όλα τα άλλα.
Η ψυχανάλυση έχει δείξει ότι τα θύματα της κακοποίησης αποκτούν μετά από αυτή έναν προσανατολισμό στις συναναστροφές τους προς χαρακτήρες παρόμοιους με τους κακοποιητές τους. Το έχουμε δει σχεδόν άπειρες φορές σε καταγεγραμμένες περιπτώσεις τέτοιων υποθέσεων που κατέληξαν σε εγκλήματα. Είναι σαν να γυρίζει ένας διακόπτης και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να αναστρέφεται έτσι που αντί κάποιος να απωθείται από τον εμπειρικά αποδεδειγμένο πόλο του κακού, να έλκεται από αυτόν. Φαίνεται ότι και η μικρούλα έπεσε θύμα αυτής της τάσης, χωρίς να βρεθεί κανείς να το προλάβει.
Γνώρισε έναν αποσυνάγωγο. Έναν μετανάστη από το Πακιστάν, μουσουλμάνο, νέο στην ηλικία. Πιθανότατα είδε σε αυτόν ένα θύμα προκαταλήψεων, συνταυτίστηκε μαζί του ως θύμα bullying, δικαιολογούσε κάποιες συμπεριφορές του εξ αυτού του λόγου- όπως τότε, που κατέθετε υπέρ του σε αστυνομικό τμήμα. Αλλά κάποια στιγμή κατάλαβε ότι και πάλι ήταν θύμα. Γιατί ο αποσυνάγωγος μπορεί μεν να τοποθετήθηκε στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας εξ αιτίας της καταγωγής του και της θρησκείας του, μα παρέμεινε εκεί εξ αιτίας της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας του- που και αυτές δεν ήταν άσχετες με την κοινωνική του προέλευση. Γιατί για τα έθνη που ζουν στο Πακιστάν οι γυναίκες δεν είναι ακριβώς άνθρωποι – άλλωστε το ίδιο πιστεύουν ότι λέει και το Κοράνι. Άρα η μικρούλα γι’ αυτόν είχε μόνο δικαίωμα σε αυτά που της υπαγορεύει η φύση της και, φυσικά, αυτός.
Της φερόταν βίαια, όπως έλεγε ένας συγγενής του. Την πίεσε να γίνει μουσουλμάνα για να την παντρευτεί σύμφωνα με τα έθιμα της πατρίδας του που άφησε γιατί δεν μπορούσε να ζήσει εκεί. Εκείνη αρνήθηκε. Είδε πάλι μπροστά της τον θύτη- μα τώρα δεν δεχόταν να είναι πάλι θύμα. Και του είπε ότι θέλει να χωρίσουν. Αυτός, καθώς δεν μπορούσε να δεχτεί μια τέτοια εξέγερση ενάντια στην δοσμένη από τον Αλλάχ και την μοίρα «εξουσία» του, πήγε να την βρει. Από ότι είπε όταν τον έπιασαν (μετά από κάτι μέρες γιατί για να γλυτώσει το πολύτιμο τομάρι του το είχε σκάσει και τον βρήκαν έξω από τα Σκόπια) η μικρούλα έβρισε ή κορόιδεψε κάτι από την θρησκεία του (το Κοράνι, τον Αλλάχ ποιος ξέρει τί) και αυτός για να της κλείσει το βλάσφημο στόμα της την έπνιξε.
Έτσι λοιπόν τελείωσε το πέρασμα από την ζωή αυτής της μικρούλας. Τί πρόλαβε να γνωρίσει στα 17 της χρόνια αυτό το κοριτσάκι;
Γνώρισε το «μητρικό φίλτρο» που έκανε την μάνα της να αφήνει τον εραστή της να ασελγεί στο κορμάκι της κόρης της. Βέβαια, έχει αποδειχτεί πια ότι η απόλυτη κυριαρχία του μητρικού φίλτρου είναι ένας μύθος σε ότι αφορά τα ανώτερα θηλαστικά- πόσο την δικαιολογεί αυτό όμως;
Γνώρισε τους «άντρες». Αυτή η λέξη είχε μέχρι να φτάσει η μεταμοντέρνα εποχή μια σειρά από συνδηλούμενες αρετές ακεραιότητας, ηθικής, ευθυκρισίας και ηθικής αξίας. Τώρα μετατράπηκε σε μια βαλλόμενη από παντού ταυτότητα που περιορίστηκε σε ένα βιολογικό φύλο. Εκθηλυμένος ή αντίθετα ένα κάθαρμα που συναρτά την ταυτότητά του με την εκτόνωση των γεννητικών του οργάνων.
Γνώρισε την «αγάπη». Την αγάπη που έχει ο ιδιοκτήτης ή ο χρήστης στο χρήσιμο αντικείμενο. Γιατί οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έγιναν σχέσεις χρησιμότητας, ρόλων, προφάσεων και επιφάσεων. Ο «άλλος», αυτός που θεωρητικά κάποιος μπαίνει σε διαδικασία να τον αγαπήσει, παραμένει άλλος, ξένος στην πραγματικότητα, γιατί στην σκέψη όλων δεν χωρά τίποτε άλλο από ένα απόλυτα φουσκωμένο «εγώ»- πού χώρος για τον άλλον, ακόμα και αν αυτός είναι το παιδί σου ή ο ερωτικός σου σύντροφος ή ο φίλος σου.
Γνώρισε την ανθρώπινη κοινωνία. Που αγκαλιάζει τα θύματα των διεστραμμένων όχι με ενδιαφέρον και αγάπη αλλά με προκατάληψη- ακόμα και κοροϊδεύοντας, προπηλακίζοντας, εξορίζοντάς τα. Και ταυτόχρονα μιλά για ηθικούς νόμους, για θεούς δικαιοσύνης και καλοσύνης και όλα αυτά. Σπουδαία κοινωνία… ο θρίαμβος του Κάϊν. Και η φρίκη για όλα αυτά που έζησε αυτό το παιδί, θα κρατήσει και πάλι τρεις ημέρες- σαν τα θαύματα λοιπόν και οι τραγωδίες. Μετά όλοι θα χαθούν στον αυτιστικό τους μικρόκοσμο, στην «καθημερινότητά» τους- έχουν όλοι αυτό το δικαίωμα, εκτός από αυτή την μικρούλα.
Τί πρόλαβε να ζήσει αυτό το κοριτσάκι στα 17 του χρόνια, άθλια καθάρματα; Γιατί της στερήσατε την χαρά, την αγάπη, την φιλία, ακόμα και την παιδική της ηλικία; Ή γιατί ανεχτήκατε να της τα στερήσουν κάποιοι; Σας το είπε ο θεός σας; Σας το είπε η φύση, ο νόμος της επικράτησης του ισχυρού πάνω στον αδύνατο (αυτός που ανακάλυψαν οι αδύναμοι λίγοι για να επιβληθούν στους δυνατότερους πολλούς); Κάποιος πρέπει να σας το είπε γιατί εσείς μάλλον ποτέ δεν έχετε ευθύνη.
Η αλήθεια, που δε θέλετε να την ακούτε, είναι ότι δεν σας το είπε κανείς. Όλοι οι λόγοι που επικαλείστε είναι εφευρημένοι από εσάς τους ίδιους για να μπορείτε να ρίξετε το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Και όταν τέτοια αθώα πλάσματα περνούν με αυτό τον τρόπο από την ζωή είστε άξιοι για ό,τι χειρότερο και καμμιά θεϊκή τιμωρία δεν είναι επαρκής.
Ένα καλό υπάρχει στο ότι αυτό το κοριτσάκι πέθανε αν και δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα όμορφο. Τουλάχιστον δεν θα μπορέσετε ποτέ να το ξανακάνετε θύμα.
