ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Μπορεί να βλέπουμε ότι η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, όμως το κακό, δεν ξεκίνησε τώρα. Μετά την Μεταπολίτευση, πολλές Κυβερνήσεις πέρασαν και η κάθε μία έβαλε το δικό της λιθαράκι στην πρόοδο του τόπου και των ανθρώπων του, και διόρθωσε πολλά καλά, αλλά δεν τα προλάβαινε όλα, αλλά και δημιούργησε και αρκετά κενά, τα οποία παρέμειναν πληγές ανεπανόρθωτες.

Οι πληγές, όταν δεν γιατρεύονται για να επουλωθούν, γίνονται αποστήματα, τα οποία χρονίως εργάζονται εις βάρος της προόδου και της ευημερίας, ενώ παράλληλα αποτελούν και ένα σχετικό «άλλοθι», για την μακρόχρονη επιβίωσή τους, την οποία αποδίδουμε στο επάρατο παρελθόν και τις βαθιές του ρίζες.

Έπειτα, είναι αυτό το γνωστό «τί να πρωτοπρολάβεις να διορθώσεις και να επουλώσεις μέσα σε τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης μίας χώρας». Σφάλματα δεκαετιών, πώς μπορούν να επιδιορθωθούν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Αλλά και πώς να αποφευχθούν ορισμένα νέα, τα οποία δημιουργούντα, -ακούσια πάντα-, από διάφορες απρόβλεπτες συνθήκες;

Ίσως, να χρειάζονται περισσότερες τετραετίες για να επέλθει μία σχετική αναδιοργάνωση και να επουλωθούν σφάλματα και πληγές.

Αυτό, φαίνεται να συμβαίνει επί των ημερών μας, καθώς συνεχώς η Κυβέρνηση, προσπαθεί υποσχόμενη να πράξει ό,τι το καλύτερο για εμάς, ασχέτως αν οι συνθήκες συχνά δεν ευνοούν και το καλό αυτό δεν έρχεται.

Έτσι όμως είναι η ζωή. Όλοι, από καταβολής κόσμου, με υποσχέσεις και ελπίδες ζούμε.