Η πολιτική μετάλλαξη της Δημοτικής Αρχής: Από Ν.Η.Σ.Ι. σε Π.Ι.Σ.Ω.Κ

Η πολιτική ως πόλεμος, ήταν η κεντρική θεματική της ομιλίας του πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, σε ομιλία του παλιότερα στο Athens Democracy Forum στο Ζάππειο. Ο Πολωνός πολιτικός μίλησε χωρίς περιστροφές για μία εκδοχή της πολιτικής αντιπαράθεσης της οποίας τα βασικά εργαλεία είναι «η βία, τα ψεύδη, ο λόγος μίσους». Όσοι υιοθετούν αυτήν την προσέγγιση, είπε, επιδιώκουν «να συντρίψουν ή να υποτάξουν εντελώς τον αντίπαλό τους». Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συμπληρώσω ότι αυτός ο τρόπος χρησιμοποιείται κατά κόρον όταν υφίσταται έλλειψη πραγματικού πολιτικού έργου ή πολιτικών επιχειρημάτων ή και των δύο μαζί και αποτελεί την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια πολιτικής διάσωσης. Φυσικά και είναι ηθικά ανεπίτρεπτο και στις πλείστες των περιπτώσεων οδηγεί στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού προσώπου. Το παράδειγμα άλλωστε το ζούμε καθημερινά στο νησί μας.

Από τα μεγάλα και ελπιδοφόρα προεκλογικά λόγια και την συγκυρία της εκλογικής αντίδρασης απέναντι στο πραγματικό αλλά και ονομαζόμενο παλιό στη σύμπλευση και στη συμπόρευση με αυτό, και από το “Δήμος Σαλαμίνας είμαστε όλοι” στην πολιτική εξύβριση της αντίθετης άποψης με χαρακτηρισμούς όπως “MAPET SHOW” κ.ά. Απέναντι μάλιστα σε έναν πολιτικό αντίπαλο που δεν έχει κάνει, ακόμη τουλάχιστον, την επίσημη εμφάνιση του. Αυτά και άλλα πολλά σηματοδοτούν μια μετάλλαξη που επιγραμματικά μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Από τις (Ν)έες (Η)μέρες και (Σ)ύγχρονες (Ι)δέες έχουμε πάει δυστυχώς στις (Π)αλιές (Ι)δέες και στις (Σ)αθρές (Ω)ραιοποιημένες (Κ)αταστάσεις χωρίς καμιά πολιτική σοβαρότητα και για χρήση αποκλειστικά στα κοινωνικά δίκτυα προς άγραν υποτιθέμενων ψήφων, λες και όποιοι τα χρησιμοποιούν είναι τουλάχιστον ηλίθιοι και δεν βλέπουν τι γίνεται πραγματικά.

Αυτό, όμως, που πραγματικά πρέπει να εξηγηθεί είναι που οφείλεται η μετάλλαξη της Δημοτικής Αρχής.

Στην αλαζονεία της εξουσίας; Στην καρεκλολαγνεία; Σε κάτι άλλο που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε; Ή σε κάτι πολύ χειρότερο όλων: να πιστεύεις ότι ως κάτοχος της απόλυτης και υπέρτατης αλήθειας έχεις πάντα και εξ ορισμού δίκιο. Και να θεωρείς εχθρό ή ηλίθιο οποιονδήποτε σε επικρίνει για οτιδήποτε. Τότε μιλάμε για πολιτική παραφροσύνη ή τουλάχιστον για έναν πολιτικά περίεργο και τουλάχιστον εκκεντρικό τρόπο που αντιμετωπίζει η μελλοντικά απελθούσα Δημοτική Αρχή τις ατυχείς για εκείνη περιστάσεις και την απαξίωση στην οποία πραγματικά έχει περιέλθει.

Νικόλας ο ψαράς

και για την αντιγραφή

Νίκος Γιαννόπουλος