του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Μία ακόμη κακόγουστη πολύχρωμη ζωγραφιά, το Μουσικό(;) Φεστιβάλ Τραγουδιού της Ενωμένης Ευρώπης με επίσης μουσικούς μετανάστες, τελείωσε μεθ’ επαίνων, από όσους έχουν εθιστεί στην κακογουστιά μίας άλλης περίεργης κουλτούρας, η οποία καμία σχέση δεν έχει.
Μπορεί και κάποια καλά, έως αρκετά καλά τραγούδια να ακούστηκαν, μπορεί πολλές χώρες και καλλιτέχνες να δυσαρεστήθηκαν, ήσαν όμως και εκείνοι, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν, καθώς κέρδισαν πρωτιές και παραληρήματα θριάμβων.
Σε αυτό το κακοστημένο πανηγύρι, το οποίο θυμίζει Commedia dell’ Arte, και αναδεικνύει την προβολή της ασχετοσύνης ως προς και την μόδα ακόμη, αλλά αποτελεί θρίαμβο του «τζερτζελέ», την έκτη θέση κατέλαβε η Ελλάδα και πάρα-πολλοί είναι αυτοί οι Έλληνες, οι οποίοι πανηγυρίζουν, -και ευγνωμονούντες μάλιστα- γι’ αυτήν την κατάταξη, αντί να λυπούνται, γιατί όπως και να έχει, το τραγούδι μας, ήταν ένα ποιοτικό και άξιζε πολύ καλύτερης μεταχείρισης και μάλιστα όταν πολλά από τα συμμετέχοντα, θα έπρεπε να είχαν απορριφθεί a priori.
Όμως, ας μην μακρηγορούμε γκρινιάζοντας για την ποιότητα του εν λόγω Φεστιβάλ, το οποίο ούτως ή άλλως έχει καταχωρηθεί ως ένα ανοιξιάτικο διασκεδαστικό μουσικό γεγονός.
Το παράταιρο στην όλη υπόθεση, ήταν η συμμετοχή της χώρας μας, με ένα ποιοτικό τραγούδι σε ένα μουσικό γεγονός “κιτς” εντυπωσιασμού.
