ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
Το σχόλιο της ημέρας 27 Μαρτίου 2022 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Στην εποχή μας, κατά την οποία όλα είναι ένα «απολαυστικό» Θέατρο, επάνω στη σκηνή του οποίου και εις βάρος της καλής του φήμης, κάθε επίδοξος ερασιτέχνης ηθοποιός της κοινωνίας μας, αγωνιά να ερμηνεύσει ρόλους πονηρούς και δισυπόστατους, το εκ γενετής κόσμου αυθεντικό Θέατρο, παραγκωνισμό, ανίσχυρο και καταντροπιασμένο, πνέει τα λοίσθια και αγωνιά διατελόν εν απελπισία.
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα, με λογύδρια και «ετικέτες», ενός Θεάτρου, το οποίο επί των ημερών μας έχει απαξιωθεί εντελώς από ην μέριμνα και στήριξη της Πολιτείας, -της κάθε Πολιτείας σε παγκόσμια κλίμακα-, και προσπαθεί από μόνο του να επιβιώσει, μόνο του να συνεχίσει να υπάρχει, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τα δικά του «αμαρτήματα», τα οποία δεν είναι και λίγα, αλλά όχι και της στιγμής να τα αναλύσουμε.
Ωστόσο, το Θέατρο συνεχίζει να υπάρχει παγκοσμίως και είναι απόλυτο ότι εσαεί θα υφίσταται με όσες αντιξοότητες, έσωθεν και έξωθεν, αντιμετωπίζει, γιατί είναι απαύγασμα και ελιξίριο ζωής, γεννήθηκε με τον Άνθρωπο και όσο αυτός επιβιώνει της Γης, τόσο και αυτό θα αναπνέει μαζί του και θα δημιουργεί, και σύντομα ευελπιστούμε να επανέλθει στην μορφή και το σημείο όπου να είναι και να αποδεχθούμε όλοι πως είναι «σχολείο» γνώσης, μέθεξης και λύτρωσης, ακριβώς όπως το θεωρούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και το είχαν καταστήσει μνημείο πολιτισμού και πηγή ζωής.
