ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ. O ποιητής της βαθιάς ενατένισης των νοημάτων

Επιμέλεια: Λίλυ Νούραη

Ένας σπουδαίος σύγχρονος ποιητής, με παγκόσμια ακτινοβολία είναι ο Ανδρέας Α. Αρτέμης, ο οποίος παράλληλα είναι και ένας διεθνώς καταξιωμένος μουσικός και συνθέτης, ξεκινώντας από την πατρίδα του Κύπρου και διακτινιζόμενος σε όλον τον κόσμο.      Συγκλονιστικές οι μουσικές συνθέσεις του, «ντύνουν» κατά κύριο λόγο παλαιότερους και σύγχρονες Έλληνες Ποιητές, ενώ οι δικοί του ποιητικοί στίχοι διεισδύουν σε βαθιά νοήματα ζωής και αισθημάτων και γίνονται σύμβολα σκέψης και ανάλυσης των βιωμάτων της ανθρώπινης ύπαρξης.

 «ΕΓΩ»…Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

Το απολιθωμένο χαμόγελο
στα χείλη του πατέρα μου
από συσπάσεις παλαιών ημερών
άγραφων αισθημάτων.
Η μορφή του σκαλιστή
σε κορνίζα.
έμπλεος από αγωνίες
κοιτάζει κατάματα
τις ίδιες κινήσεις
τις ίδιες παύσεις
τα άγνωστα πρόσωπα
που εναλλάσσονται
και μεγαλώνουν..
Κοιτάζει εμένα…. επίμονα.
Πάντα αμίλητος..
Αναζητεί σίγουρα μια επαναφορά
στη χρονική διάσταση του εφήμερου
να επιστρέψει…
σχεδόν σαράντα χρόνια επιμένει…!
Από τις απορημένες κόγχες
των ματιών του,
οι λέξεις αποχρωματίζονται.
καμιά προοπτική…
Διάφανες κηλίδες,
στεγνώνουν τις λεπτομέρειες.

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ…

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής
μας συνοδεύουν οι λέξεις
των ποιημάτων του,
ίσως και οι εικόνες
που βάναυσα ή λικνιστικά
κάποτε μας συνεπήραν το νου..
ή μπορεί και να μας άφησαν
αδιάφορους.
Είμαστε κόκκοι άμμου
με ειδικά σχήματα και χρώματα
που κατρακυλάμε
σε άδειες κλεψύδρες
καθημερινής τύρβης!
Κι αν ακόμα επιμένεις
ότι σαν πεταλούδα
μπορείς να σώσεις τον κόσμο
ή να φέρεις την άνοιξη……
μάθε, πως ότι αν μια πεταλούδα
φτερουγίσει στην Ασία,
μπορεί να προκαλέσει
ανεμοστρόβιλους στην Αμερική!

……………………..

Κυλάει …κυλάει αργά ο ποταμός
κι ούτε υποψιάζεται που παει…
μόνο σε μια στιγμή απότομη
η πλεύση ανοίγει την καταπακτή,
κάτι σαν ρουφήχτρα ..
για να σε πάει στα Τάρταρα.
Κι είναι τόσο μικροσκοπικός
ο Μινώταυρος της θλίψης
για να πολεμήσεις τη πτώση του ήλιου
ως άλλος Θησέας.
Στέκομαι στο λαβύρινθο.
Η Αριάδνη….
η μόνη λύση.

ΧΡΥΣΟ ΛΑΘΟΣ…

Από βάθη αιώνων
χρυσός ο θρόνος από τάφο
πλούσιου ηγεμόνα
σε πορφυρή αίθουσα μουσείου.
Σκαλιστός, λαμπερός
ζωγραφισμένος με ανεξίτηλα χρώματα.
Ποιός είχε τόση σοφία
για να μπορέσει να κριτικάρει
τους άλλοτε μεγάλους καθήμενους
εν ονόματι αξιοζήλευτου αξιώματος
το μυστήριο θείων οπίσθιων
με το πολύπλοκο δίκτυ
της απόλυτης «αλήθειας»
στην μεταθανάτια διαδικασία;
Η γη είναι ο τόπος
του κοσμικού δράματος
σε αδιάφορους καιρούς
με αιώνες σιωπής,
μέχρι να αναδυθεί
το εσώτερο λάθος
ή η «σωστή» πλευρά
του κοίλου κάτοπτρου.
Ερχόμαστε και φεύγουμε αβέβαιοι
στις παγίδες της μνήμης
και το μόνο που μένει
είναι ένας άδειος χρυσός θρόνος
που κάποτε χαρίσαμε …

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πήγα να το πω στα κύματα..
το σωστό και το λάθος,
το καλό και το κακό,
την αλήθεια και την πλάνη.
Όταν το ρήμα «τρώω»,
συρρικνώνεται
με χρηματοοικονομικό υποκείμενο
κι εκφέρεται με επιθετικό τόνο
σε δεύτερο πληθυντικό.
(το συνώνυμο του βουϊζει ατελείωτα)….
«Καταχρώμαι» το χρόνο σου,
την αγάπη σου,
την ευαισθησία σου,
την εργασία σου
τον κόπο σου,
την προσφορά ,
τη φιλία σου.
το πρόσωπο
στον καθρέφτη,
όσο και να το κρύβεις,
τρομάζει και τον πιο θαρραλέο.
Η ευθιξία απούσα…

(Από την ενότητα “Δεν είσαι ποίημα”).