ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΌ DEJA VU ΚΑΙ Η “ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ” 4ΕΤΙΑ.

της Υβόνης Αραβανή(*)

Τι συμβαίνει εδώ κι μερικούς μήνες; Σαν να έχει παγώσει ο πολιτικός χρόνος! Είναι άραγε τυχαίο ή ενδεχομένως αποτελεί συνειδητή στρατηγική, ένθεν και ένθεν;

Να ξεκινήσουμε με όσα ζούμε από την δημοτική αρχή; Κάθε φορά υπάρχει μία προθεσμία ένταξης που τρέχουμε να προλάβουμε, κάθε εβδομάδα υπάρχει μία προκλητική δήλωση-στάση στελέχους της διοίκησης, κάθε μέρα ζούμε με την εικόνα σωρών σκουπιδιών ή λυμάτων στους δρόμους και εν κατακλείδι κάθε λίγο γινόμαστε αποδέκτες αντιαισθητικών εικόνων.

Εικόνες που δεν τιμούν κανέναν και αν συνδυαστούν με επιπλέον… βάρη που αχνοφαίνονται, ενδεχομένως δημιουργούν επιπλέον φθορά στον “άρχοντα των δαχτυλιδιών”. 

Σήριαλ που προβάλλεται πρώτη προβολή, τον τελευταίο καιρό, μιας και το δαχτυλίδι είναι πρώτο θέμα για επίδοξους, φιλόδοξους δελφίνους.

Η εσωτερική “ομόνοια” προμηνύεται θαμπή, γιατί το δαχτυλίδι που κατά πως φαίνεται, δεν αλλάζει χέρι. Αυτό που μένει και θα καθορίσει πολιτικές εξελίξεις και “καριέρες”, είναι ο χρόνος που το νέο δαχτυλίδι, λαμπερό και 24ρων καρατίων, χωρίς ανεπιθύμητες προσμίξεις και απαλλαγμένο από “γίδες”, θα κάνει την εμφάνιση του.

Άλλωστε είναι γνωστό, ότι με “γίδες” μόνο ως βοσκός μπορείς να έχεις μέλλον.

Η αντιπολίτευση, στην αντίπερα όχθη συνεχίζει να αντιπολιτεύεται τον…εαυτό της, όχι από τον επικεφαλή αυτή τη φορά αλλά από κάποιους που κατέκριναν αυτή τη στάση αλλά έμαθαν σ’ αυτά τα “παπούτσια” ή από άλλους που απ’ όταν έχασαν την εξουσία, ρίχνουν ευθείες βολές στο… κόμμα, ενώ πριν μάλλον φορούσαν τα παραταξιακά λέπια στα μάτια. Δεν το βλέπατε ή ποιούσατε τη πάπια;

Και γι’ αυτό “προβοκάρεται” ο επικεφαλής και με πρόσχημα αμύνεται με το σύνθημα “ούτε τον έναν ούτε τον άλλον”. Και τότε; Με ποιόν; Το αίμα νερό γίνεται άραγε; Ένα συνεχές Déjà vu.

Ακριβώς, όπως έχει “εκπαιδευτεί” τα προηγούμενα χρόνια το μυαλό των πολιτών.

Ίσως όλα αυτά να απαντούν και στο ερώτημα των επόμενων εκλογών. Όσο κι αν η πολιτική τους διαδρομή είναι σεβαστή, αυτό που κάνουν είναι πολιτικός συνδικαλισμός. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτός ο συνδικαλισμός κατατείνει στην εξυπηρέτηση επιμέρους συμφερόντων, που ελάχιστη σχέση έχουν με τα συμφέροντα του συνόλου. Δεν είναι, όμως, πολιτική! Μόνο που ο χρόνος, ξέρετε, δεν γυρνάει προς τα πίσω. Προς τα μπροστά πρέπει να πηγαίνουμε. Άρα νομίζω ότι αυτές οι εντάσεις και οι φραστικές υπερβολές και η αναζήτηση φαντασμάτων και ενός πολιτικού εχθρού που παραπέμπει στο παρελθόν δεν νομίζω ότι ταιριάζουν σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό.

Θα έρθει η ώρα που ο τόπος θα “κάνει ταμείο” για να προχωρήσει με ιδέες, αρχές και αξίες απτές απ’ όλους, με νέα εργαλεία χωρίς…ναφθαλίνη.

(*) Η Υβόνη Αραβανή είναι Δημοτική Σύμβουλος Σαλαμίνας.