του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Είμαι ήδη αρκετά μεγάλος και έχω και κάποιες υποτυπώδεις γνώσεις, ώστε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι, έστω και ορισμένα πράγματα.
Αυτό, ωστόσο, το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη είναι το σε τί ακριβώς μπορεί να ωφελούν διαδηλώσεις και απεργίες, όποτε και για όποιον λόγο και αν γίνονται, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Θέλω να πω, ότι πέρα από κάποιες των απεργούντων πορείες, -ταλαιπωρίες για τους κινούμενους επί της τροχιάς τους-, πανώ, ντουντούκες, πετροβολητό, μασκοφόρους μπαχαλάκηδες και εκτόξευση ύδατος και χημικών μετά δακρύων και λιποθυμιών, άντε και κανά τραυματισμό και λίγο ξύλο, τίποτε άλλο δεν βλέπω να ανατέλλει στον ελληνικό ορίζοντα.
Ό,τι και αν συμβεί, ό,τι και αν ζητηθεί, ό,τι και αν χρησιμεύσει ως όργανο προειδοποίησης ή έμμεσης απειλής, καρφί και σε κανένα δεν καίγεται.
Διαμαρτυρόμαστε για χίλια δύο, -πλην όμως αναγκαία, κατά την άποψή μας, και χρήζοντα άμεσης λύσης- πράγματα, ζητήματα, διαφορές, διεκδικήσεις, απαξιώσεις και ό,τι άλλο μέσα σε αυτά τα «χίλια-δύο».
Περισσότερο από μία υπόσχεση, και αυτή σπάνια, έχετε δει κάτι περισσότερο να εισπράττουμε; Καλές οι υποσχέσεις, αλλά η «ανάγκη» αβάστακτη και συχνά καταλυτική.
Μιλάω γενικά, από την εμπειρία τόσων χρόνων και την μη επίλυση των περισσοτέρων, αν όχι όλων, ζητημάτων και μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρών, τα οποία τίθεται κάθε λίγο επί τάπητος, και ακολουθούνται από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και απεργιών, οι οποίες συνήθως κρίνονται ως παράνομες και καταχρηστικές.
Απεργούν επί 48ωρο, διαβάζω τώρα στις εφημερίδες, οι μηχανοδηγοί των Σιδηροδρόμων, διαμαρτυρόμενοι για τα τραγικά χάλια των εγκαταστάσεων και οχημάτων των τρένων, την έλλειψη πρόληψης και εκσυγχρονισμού, για τους ανεύθυνους και υπεύθυνους, οι οποίοι με την σχετική αδιαφορία τους προκάλεσαν την τραγωδίας της 1ης Μαρτίου και ξάφνιασαν όλον τον πολιτισμένο κόσμο, ο οποίος δεν μπορεί να κατανοήσει το πώς είναι δυνατόν μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του 21ου αιώνα, να βρίσκεται σε αυτό το χαμηλό σημείο εκσυγχρονισμού και υψηλής για τις ζωές των ανθρώπων της.
Απεργούν. Και;
Μήπως αντ’ αυτού, οι κάθε είδους υπεύθυνοι, θα έπρεπε, τουλάχιστον, και μετά την τραγική αδιαφορία τους, να διακόψουν κάθε δρομολόγιο τρένου, και όπου αλλού συμβαίνουν παρόμοιες παραλείψεις, έως ότου αποκατασταθούν εντελώς, πλήρως και άκρως ελεγχθούν όλα τα όσα είχαν τραγικά παραμεληθεί μέχρι ακόμη και σήμερα;
Αλλιώς, ποιός μας λέει, ποιός και με ποιό τρόπο, μας εγγυάται, πως κυλιόμενα τα τρένα, επάνω στις ίδιες ράγες, κάτω από τις ίδιες μέχρι σήμερα επικρατούσες συνθήκες ελέγχων, δεν θα γίνουν νέες αφορμές για να θρηνήσουμε και άλλες τραγικές στιγμές;
Καλές, αν και ατελέσφορες οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες και οι απεργίες, οι καταστροφές όμως και οι θάνατοι όταν τελεσφορούν, έχουν την απόλυτη δυνατότητα να διαλύουν και ανθρώπους, και οικογένειες, και κοινωνίες, και χώρες.
