Σμιλεμένη πίκρα

Σμιλεμένη πίκρα στο χαμόγελό σου,
λαξεμένα όνειρα πάθους και στοργής,
κάθε τι που θα ‘ θελες να ήτανε δικό σου,
πάντοτε στο έπαιρναν…μα έλεγες ‘’Μπορείς’’!
Πονεμένα χρόνια, βάρη και ευθύνες,
μαχαιριές πισώπλατες και τρικλοποδιές,
το τιμόνι κράτησες πίσω απ’ τις βιτρίνες,
έμαθες να γεύεσαι τις μικροχαρές!
Στα συρτάρια κρύβονται πάντα οι αξίες,
τη βιτρίνα γεύονται οι περαστικοί…
Κράτησε τον κόσμο σου σ’ άλλους γαλαξίες,
τα ‘’συρτάρια’’ κάποτε τ’ ανοίγει η ζωή!

Νίκη Παπουλάκου