Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας
ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ 20 Μαΐου 2025 fonisalaminas
γράφει η Δέσποινα Τσέρκα
(Μια όχι και τόσο άγνωστη ιστορία)
Μεγάλη φασαρία έκαναν οι μαθητές της κυρίας Μαριγώς της κουκουβάγιας. Όλα ξεκίνησαν από… ένα μυρμήγκι και ένα τζιτζίκι. Πολλά έχουν γραφτεί για αυτό το εκρηκτικό δίδυμο. Αλλά για να μην σας κουράζω πάμε κατευθείαν να δούμε την ιστορία…
Ένα ζεστό καλοκαιριάτικο απόγευμα, έφτασε η οικογένεια Τζιτζικιδη στην καινούργια γειτονιά. Η μαμά τζιτζίκι, ο μπαμπάς τζίτζικας με το μικρό τους παιδάκι ταξίδευαν πολλές μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο αναζητώντας την κατάλληλη γειτονιά για αυτούς. Είχαν ακούσει τα καλύτερα λόγια για την συγκεκριμένη γειτονιά και δεν δυσκολεύτηκαν να αποφασίσουν να φύγουν από την προηγούμενη. Οι κάτοικοι εκεί ήταν εντελώς αφιλόξενοι, φώναζαν σε ακατάλληλες ώρες, οι μαθητές δεν πήγαιναν στο σχολείο και επικρατούσε μια αναρχία. Εκεί που ο μπαμπάς είχε ξεκινήσει πρωί πρωί για την εργασία του, άκουσε κάποιους να μιλάνε για ένα μέρος όπου εκεί αν πήγαινες δεν θα ήθελες να ξαναφύγεις. Όμορφοι καθαροί δρόμοι, περιποιημένα σπίτια, καθαρό και γεμάτο από παιδιά σχολείο. Το ιδανικό μέρος σκέφτηκε ο μπαμπάς και πήγε τρέχοντας να το πει στη γυναίκα του. Έτσι ένα πρωινό ξεκίνησαν και επιτέλους έφτασαν…
-Είσαι καλά αγόρι μου; Ρώτησε η μαμά τον μικρό της.
-Ναι μαμά είμαι μια χαρά. Πονάει ακόμα το φτερό μου όμως. Είπε κατσουφιασμένα το μικρό τζιτζίκι.
-Έλα να σε πάρω πάνω μου αγόρι μου, αρκετά κουράστηκες σήμερα. Είπε ο μπαμπάς και τον πήρε στην πλάτη του.
Το σπίτι που θα μένανε βρισκόταν στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου. Είχε την καλύτερη θέα εκεί πάνω.
-Ουαου, τι όμορφο που είναι το σπίτι μας. Αύριο θα πάω να ευχαριστήσω την κυρία Μαριγώ για την περιποίηση της φωλιάς μας. Και αφού θα βρίσκομαι εκεί θα ρωτήσω και για το σχολείο.
– Μαμά δεν θέλω να πάω σχολείο. Θα είμαι καλύτερα εδώ μαζί σας, είπε ο μικρός.
-Μην ακούω κουβέντα, θα πας στο σχολείο και θα γνωρίσεις πολλούς καλούς φίλους. Όλα τα παιδιά πάνε για να μάθουν γράμματα και πολλά άλλα όμορφα πράγματα που θα σε βοηθήσουν πολύ στη ζωή σου.
Την άλλη μέρα, πήγαν στο σπίτι της κυρίας Μαριγώς να την ευχαριστήσουν.
-Καλώς ήρθατε στην όμορφη γειτονιά μας, είπε και αγκάλιασε το μικρό τζιτζίκι. Εύχομαι να έχεις μικρέ μου μια καλή σχολική χρονιά.
-Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Μαριγώ. Αν και είπα στη μαμά μου ότι δεν θέλω να πάω σχολείο. Προτιμάω να πηγαίνω στη δουλειά μαζί με τον μπαμπά μου και να τον βοηθάω να κόβουμε ξύλα.
-Μα αυτό είναι αδύνατον…. Δεν ξέρεις ότι δουλεύουν μόνο όσοι έχουν πάει πρώτα στο σχολείο;
-Αλήθεια;…. Μα εγώ….
-Μα φυσικά.. εσύ τι νόμιζες δηλαδή; Και μου φαίνεται ότι θα γίνεις ο καλύτερος μαθητής στην τάξη μικρέ μου, είπε τρυφερά και χάιδεψε το μικρό του κεφαλάκι.
-Ήθελα να σας ευχαριστήσω για την περιποίηση της φωλιάς μας ,είπε η μαμά.
– Χαρά μου ήταν! Είπε χαμογελώντας η κουκουβάγια
Πέρασαν τρεις εβδομάδες κάνοντας οικογενειακώς περίπατο στη νέα τους γειτονιά και να γνωρίσουν τους πολύ καλούς γείτονες τους. Ο κύριος Τζιτζικιδης κάθε απόγευμα έπαιρνε την κιθάρα του, καθόταν εξω και τραγουδούσε. Με τις όμορφες μελωδίες που έπαιζε ολο και περισσότεροι πήγαιναν να τον ακούσουν. Έτσι δεν πέρασε πολύς καιρός και γνωρίστηκαν με όλους τους γειτονες.
Το μικρό τζιτζίκι ήταν αρκετά φοβισμένο στην αρχή της γνωριμίας του με τα άλλα παιδιά, αλλά σύντομα έπαιζαν όλα μαζί ξένοιαστα.
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 07:30 το πρωί.. Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια του , περιεργάστηκε με το βλέμμα του το καινούργιο του δωμάτιο και να που κάτι του χάλασε την ηρεμία…. Η σχολική τσάντα του καθόταν υπομονετικά στην καρέκλα του γραφείου του. Ήταν όμορφη η καινούργια του τσάντα. Πράσινη με χρυσές γραμμές που πήγαιναν όπου ήθελαν. Ντύθηκε γρήγορα και ξεκίνησε να πάει να βρει τους συμμαθητές του με τους οποίους θα πήγαιναν μαζί σχολείο.
Όταν έφτασαν στην τάξη έκατσαν στις θέσεις τους που ήταν στο πιο ψηλά κλαδιά του δέντρου.
-Καλημέρα μικροί μου εξερευνητές. Ποιο παιδάκι θα μου πει γιατί σας λέω έτσι; Ξέρει κανείς;
Όλοι κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία.
-Καλά μου παιδιά, είστε εξερευνητές επειδή μαζί θα εξερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας και φέτος.
Έχουμε έναν καινούργιο εξερευνητή στην παρέα μας. Οι περισσότεροι τον γνωρίζετε, σας έβλεπα το καλοκαίρι να παίζετε κρυφτό όλοι μαζί καθώς έπλεκα ένα καινούργιο σεμεδάκι για το μικρό τραπέζι του σαλονιού μου. Με το τραγούδι καλωσορίσματος θα τον κάνουμε να νιώσει άνετα και όμορφα.
Όλοι τραγουδούσαν για να καλωσορίσουν το φίλο τους στην τάξη. Ένας μόνο δεν συμμετείχε σε αυτή την δραστηριότητα. Ήταν κάποιος που δεν συμπαθούσε καθόλου τα τζιτζίκια, όπως και κανένας άλλος στην οικογένεια του. Ή έτσι νόμιζε…. Αυτό θα το μάθουμε στο τέλος της ιστορίας αλλά μπορεί και όχι….
Οι μέρες περνούσαν όμορφα στο σχολείο γιατί το τζιτζίκι έκανε παρέα με όλα τα παιδιά της τάξης του.
Το μυρμήγκι όλον αυτόν τον καιρό περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να κοροϊδέψει το τζιτζίκι… Αλλά δεν τα κατάφερνε γιατί σε όλα ήταν καλός… Ακόμα και στα μαθήματα. Πήρε καλύτερο βαθμό ακόμα και από εκείνον ,τον καλύτερο μέχρι τότε καλό μαθητή της τάξης. Στην αρχή θύμωσε πολύ… Όταν μάλιστα η δασκάλα ανακοίνωσε στην τάξη ότι ο αρχηγός στην εκδρομή που θα πήγαιναν σε ολίγες μέρες θα ήταν εκείνος με τον ψηλότερο βαθμό τότε ένιωσε ότι δεν μπορούσε να το αντέξει…. Σκέφτηκε λοιπόν ένα σχέδιο…
Πρωί πρωί όλα τα παιδια μπήκαν σε δυάδες και με την μικρή τσάντα στην πλάτη ξεκίνησαν τον περίπατο τους. Μπροστά πήγαινε ο αρχηγός και πίσω ακολουθούσε η τάξη. Προορισμός τους η λίμνη. Το τζιτζίκι από την προηγούμενη μέρα προσπάθησε να φτιάξει έναν χάρτη για να οδηγήσει τους συμμαθητές του γρήγορα και με ασφάλεια στον προορισμό τους. Στον χάρτη έριξε μια ματιά το μυρμήγκι και είδε ότι ήταν σωστός… Αλλά φυσικά δεν είπε τίποτα….
Στην πρώτη στάση που έκαναν για να ξεκουραστούν ,το μυρμήγκι έφυγε κρυφά από την ομάδα και γύρισε προς άλλη κατεύθυνση τα βελάκια μέχρι τη λίμνη….. Η κυρά και σοφή κουκουβάγια όμως τον είδε… Αλλά έμεινε σιωπηλή….
Από τη στιγμή που ξεκίνησαν πάλι τον περίπατο τους μέχρι τη λίμνη πολλά δυσάρεστα πράγματα συνέβησαν…. Τη μια φορά έπεσαν σε μια κυψέλη μελισσών… Εκείνες από την τρομάρα τους όρμησαν στο έκπληκτο πλήθος που μπόρεσε όμως την τελευταία στιγμή να σωθεί… Μόνο το μυρμήγκι που δεν είχε κρυφτεί σε ασφαλές μέρος ,λίγο έλειψε να γεμίσει το πρόσωπο του κοκκινίλες. Το τζιτζίκι ωστόσο του έσωσε τη ζωή.
Λίγο παρακάτω πέσανε πάνω στην φωλιά μιας σαύρας που όμως το βλέμμα του τράβηξε το μυρμήγκι που γελούσε πονηρά. Πήγε τον έπιασε και αποφάσισε να τον κρατήσει αιχμάλωτο. Αλλά πάλι το τζιτζίκι μετά από μια συζήτηση που είχαν μεταξύ τους κατάφερε να τον σώσει.
Αφού έφτασαν στη λίμνη, όλα τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται για τον αρχηγό τους. Φασαρία και κακό επικράτησε για πολλή ώρα…
Η κουκουβάγια είδε και άκουσε πολλά. Αποφάσισε λοιπόν να κάνουν κλήρωση για να βγάλουν καινούργιο αρχηγό.
Όλοι λοιπόν συμφώνησαν ότι το μυρμήγκι θα ήταν ο καλύτερος αρχηγός.
Το τζιτζίκι ένιωσε άσχημα με τις εξελίξεις αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Την περιοχή δεν την ήξερε καλά άλλωστε….
Όταν μετά την ψηφοφορία βγήκε το μυρμήγκι αρχηγός ένιωσε άσχημα…
-Ναι να βγω αρχηγός αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο, σκέφτηκε. Θα ήθελα να γίνω αρχηγός με την αξία μου και όχι επειδή κατάφερα να σαμποτάρω τον συμμαθητή μου, είπε το μυρμήγκι.
Και με αυτή του την σκέψη ανέβηκε κάπου ψηλά και είπε όλη την αλήθεια. Άλλοι θύμωσαν μαζί του και άλλοι αδιαφόρησαν.
Βλέποντας τις αντιδράσεις, το τζιτζίκι πήγε και στάθηκε δίπλα στο μετανιωμένο μυρμήγκι και το αγκάλιασε.
- Φίλοι μου όλοι κάνουμε λάθη. Έτσι και ο συμμαθητής μας σήμερα. Εγώ τον συγχωρώ.
Κανείς δεν πίστευε σε αυτά που άκουγε… Αλλά όλοι ένιωσαν στο τέλος ότι ο καινούργιος τους συμμαθητής έχει δίκιο.
Η δασκάλα πλησίασε το μυρμήγκι και το τζιτζίκι και με δάκρυα στα μάτια, τους αγκάλιασε.
-Τα καταφέρατε παιδιά μου γλυκά… Μια αντιπάθεια που κρατούσε πολλά χρόνια καταφέρατε να τη νικήσετε με την αγάπη σας!
Εκείνη τη μέρα έγινε η πιο λαμπρή γιορτή που είχε γίνει ποτέ. Πήραν μέρος οι πάπιες, τα βατράχια και όλα τα ζώα της λίμνης. Γιόρτασαν και γιορτάζουν μέχρι σήμερα την ένωση των δύο αυτών οικογενειών με τραγούδια, χορούς, γέλια και χαρές.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
